بادبادکهاي خيال
باد ميوزد
در لابلاي اين همه خاشاک
انديشه معيوب ميشود
چشمانم پر زخاشاک ميشود
باد ميوزد
بيمار گونه مبهوت
گم ميشوم
در لابلاي هيچ ها
پوچ ها
در لابلاي اين همه خاشاک
باد ميوزد
چقدر سنگينم
از وسواس
از شک
ديگر خوب نميبينم
در کجاي اين همه تاريکي
راهي آيا هست
باد ميوزد
به کجا بياويزم
پندارم را
تا نيک شود
باد ميوزد
تکرار کنان
وز وز
وز وز
همراه ميروند
برگ هايي سرگردان .
باد ميوزد
برگ ها چقدر
بوي پوسيدن گرفته اند
برگ ها از من فاصله ميگيرند
انگار که شک هايم
در کتابچه کوچک چشمانم
خطي نوشته اند
باد ميوزد
و باد بادکها ي خيالم
که انس ميگرفتند با باد
نخهاي پيوندشان از خاک
در اوج
پاره ميشوند
باد ميوزد
شک ميکنم
به ناخداي کشتي نجات
به باد
به باد که بالا برنده است
که پايين برنده است
باد ميوزد
شک ميکنم به باد
به آفتاب به ماه
و باد ميبلعد
تمام هستي بادبادکهارا
تمام هستي مهرباني ها را
باد ميوزد .
وز وز کنان
همراه باد
پوسيده ميشوند
تکه تکه ميشوند
بادبادکهاي خيالم .
باد ميوزد
وز وز کردن شعر روز ميشود
و موجود کودن قرن 21
با غرور
بي هيچ مدرکي از فهم
بي هيچ منطقي از عقل
با باد تا ستاره خيالهاي تلقيني
پرواز ميکند
باد ميوزد و باد بادکهاي خيال من
از نردبان دروغهاي مزمن
بالا ميروند
و خدا را ميبينم
که خدا هم کاغذي است
و ذهن من مشوش است
انسان خدا ميشود
و خدا انسان .
پس آفريدگار کيست ؟
باد ميوزيد
وقتي که خون ناحق کودکي
بر روي ناخنهاي صدف نقش بسته است
مادر م زمين
آثار زشت کووکان خويش را
در خود ادغام ميکند
باد ميوزد
همه ميدانند
مادرم زمين
هميشه ابستن است
آبستن هزاران مرده
هزاران جوان خون آلود
باد ميوزد
و کسي به ياد نمياورد
وکسي نمي گويد
از کودکان زخمي در جنگ
در قرن 21
قرن آزادي بشر
باد ميوزد
با غرور
و زمين بلعيده است
هزاران مصدق را
استفراغ ميکنم
تمام ستاره هاي خيالي را
تمام خواب هاي باطل را
باد ميوزد
شک ميکنم
به بادبادکهاي خيالم
که پاره ميشوند
و باد زوزه ميکشد
ميچرخد
اما خيال من اينبار
چسبيده است
به شاخه هاي خشک قديمي
به شاخه هايي که باد
آنهارا شکسته است
و باد ميوزد
وز وز وز
وز وز وز
و بادبادکهايي سبک سر
بالا ميروند بالاتر
و من در لابلاي پوسته هاي پندارم
آرام ميانديشم
و باد ميرود بي من
شعر از خانم پريسا بصيري
درباره این سایت